ระบบสุริยะจักรวาล
ระบบสุริยะจักรวาล คือระบบ ดาวเคราะห์ที่ประกอบด้วยดวงอาทิตย์เป็นศูนย์กลาง ล้อมรอบด้วย ดาวเคราะห์ 8 ดวง ดาวเคราะห์น้อย ดาวหาง ดาวเคราะห์แคระ อุกกาบาต ฝุ่น และแก๊ส ตั้งอยู่ในดาราจักรทางช้างเผือก ระบบสุริยะจักรวาล ของเรามีขนาดใหญ่มาก โดยระยะทางจากดวงอาทิตย์ถึงดาวพุธ ดาวเคราะห์ที่อยู่ใกล้ดวงอาทิตย์ที่สุด อยู่ที่ประมาณ 58 ล้านกิโลเมตร และระยะทางจากดวงอาทิตย์ถึงดาวเนปจูน ดาวเคราะห์ที่อยู่ไกลดวงอาทิตย์ที่สุด อยู่ที่ประมาณ 4.5 พันล้านกิโลเมตร
ดาวเคราะห์ในระบบสุริยะ แบ่งออกเป็น 2 กลุ่มหลักๆ คือ ดาวเคราะห์ชั้นใน 4 ดวง และ ดาวเคราะห์ชั้นนอก 4 ดวง นอกจากดาวเคราะห์แล้ว ระบบสุริยะยังมีวัตถุอื่นๆ อีกมากมาย เช่น ดาวเคราะห์น้อย ดาวหาง ดาวเคราะห์แคระ อุกกาบาต และฝุ่น ดาวเคราะห์น้อย เป็นวัตถุขนาดเล็กที่โคจรรอบดวงอาทิตย์ ดาวหางเป็นวัตถุขนาดใหญ่ที่มีวงโคจรยาวและเอียงมาก ดาวเคราะห์แคระเป็นวัตถุที่มีมวลเพียงพอที่จะโคจรรอบดวงอาทิตย์ได้ แต่ไม่สามารถขจัดวัตถุอื่นออกจากวงโคจรของตนได้ อุกกาบาตเป็นเศษซากของ ดาวเคราะห์น้อย หรือดาวหาง ฝุ่นเป็นอนุภาคขนาดเล็กที่ล่องลอยอยู่ในอวกาศ
กำเนิดระบบสุริยะจักรวาล
ระบบสุริยะจักรวาล ก่อตัวขึ้นจากการยุบตัวลงของกลุ่มฝุ่นและแก๊สเมื่อประมาณ 4.6 พันล้านปีก่อน ดาวเคราะห์ก่อตัวขึ้นจากการควบแน่นของวัตถุขนาดเล็กในวงโคจรรอบดวงอาทิตย์ ดาวเคราะห์น้อย ดาวหาง และวัตถุขนาดเล็กอื่นๆ ก่อตัวขึ้นจากการชนกันของวัตถุใน ระบบสุริยะคือ เป็นที่อยู่อาศัยของสิ่งมีชีวิตเพียงแห่งเดียวในเอกภพที่มนุษย์รู้จัก สิ่งมีชีวิตบนโลกดำรงอยู่ได้เนื่องจากปัจจัยหลายประการ เช่น ระยะห่างระหว่างโลกกับดวงอาทิตย์ องค์ประกอบทางเคมีของบรรยากาศโลก และความเสถียรของวงโคจรของโลก ระบบสุริยะจักรวาล เป็นระบบที่ซับซ้อนและน่าอัศจรรย์ ยังคงมีสิ่งต่างๆ มากมายที่มนุษย์ยังไม่รู้เกี่ยวกับระบบสุริยะ นักวิทยาศาสตร์ยังคงศึกษาระบบสุริยะอย่างต่อเนื่อง เพื่อไขปริศนาต่างๆ เกี่ยวกับต้นกำเนิดและวิวัฒนาการของ ระบบสุริยะจักรวาล
ระบบสุริยะชั้นใน
ระบบสุริยะชั้นใน หมายถึง ย่านอวกาศที่ประกอบด้วยกลุ่มดาวเคราะห์ใกล้โลกและแถบดาวเคราะห์น้อย มีส่วนประกอบหลักเป็นซิลิเกตกับโลหะ วัตถุท้องฟ้าในระบบสุริยะชั้นในจะเกาะกลุ่มอยู่ด้วยกันและใกล้กับดวงอาทิตย์มาก รัศมีของย่านระบบสุริยะชั้นในนี้ยังสั้นกว่าระยะห่างจากดาวพฤหัสบดีไปดาวเสาร์เสียอีก
ดาวเคราะห์ชั้นในมีทั้งหมด 4 ดวง
- ดาวพุธ เป็นดาวเคราะห์ที่อยู่ใกล้ดวงอาทิตย์ที่สุด มีขนาดและมวลเล็กที่สุดในระบบสุริยะ พื้นผิวเป็นหิน ไร้บรรยากาศ
- ดาวศุกร์ เป็นดาวเคราะห์ที่มีพื้นผิวร้อนที่สุด ปกคลุมด้วยชั้นบรรยากาศหนาแน่น ประกอบไปด้วยก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์
- โลก เป็นดาวเคราะห์ที่มีสิ่งมีชีวิตอาศัยอยู่ ปกคลุมด้วยชั้นบรรยากาศบาง ๆ ประกอบไปด้วยก๊าซไนโตรเจนและออกซิเจน
- ดาวอังคาร เป็นดาวเคราะห์ที่มีสีแดง ปกคลุมด้วยชั้นบรรยากาศบาง ๆ ประกอบไปด้วยก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์
ระบบสุริยะชั้นนอก
ระบบสุริยะชั้นนอก หมายถึง ดาวเคราะห์ที่ โคจรรอบดวงอาทิตย์ ไกลออกไปจากแถบดาวเคราะห์น้อย มีทั้งหมด 4 ดวง ได้แก่ ดาวพฤหัสบดี ดาวเสาร์ ดาวยูเรนัส และดาวเนปจูน โดย ดาวเคราะห์ ทั้ง 4 ดวง มีองค์ประกอบส่วนใหญ่เป็นน้ำแข็ง ก๊าซ และของเหลว ดาวเคราะห์ชั้นนอกทั้งสี่ดวงมีขนาดใหญ่กว่าดาวเคราะห์ชั้นใน หรือ มีชื่อเรียกอีกอย่างว่า ดาวเคราะห์แก๊สยักษ์
ดาวเคราะห์ชั้นนอกมีทั้งหมด 4 ดวง
- ดาวพฤหัสบดี เป็นดาวเคราะห์ที่ใหญ่ที่สุดในระบบสุริยะ มีขนาดประมาณ 1,300 เท่าของโลก ประกอบไปด้วยแก๊สไฮโดรเจนและฮีเลียมเป็นหลัก มีวงแหวนขนาดใหญ่ล้อมรอบดาวเคราะห์ มีดวงจันทร์บริวารมากกว่า 79 ดวง
- ดาวเสาร์ เป็นดาวเคราะห์ที่มีชื่อเสียงจากวงแหวนขนาดใหญ่ ประกอบไปด้วยแก๊สไฮโดรเจนและฮีเลียมเป็นหลัก เช่นเดียวกับดาวพฤหัสบดี มีดวงจันทร์บริวารมากกว่า 82 ดวง
- ดาวยูเรนัส เป็นดาวเคราะห์ที่มีสีฟ้าอมเขียว ประกอบไปด้วยแก๊สไฮโดรเจน ฮีเลียม และน้ำแข็ง มีดวงจันทร์บริวารมากกว่า 27 ดวง
- ดาวเนปจูน เป็นดาวเคราะห์ที่อยู่ไกลที่สุดจากดวงอาทิตย์ ประกอบไปด้วยแก๊สไฮโดรเจน ฮีเลียม และน้ำแข็ง มีดวงจันทร์บริวารมากกว่า 14 ดวง
การค้นพบระบบสุริยะ
การค้นพบ ระบบสุริยะเกิดจากอะไร นั้นเกิดขึ้นอย่างค่อยเป็นค่อยไป ในช่วงแรกมนุษย์เชื่อว่าโลกเป็นศูนย์กลางจักรวาล ดวงอาทิตย์และดาวเคราะห์ต่าง ๆ โคจรรอบโลก อย่างไรก็ตาม ความเชื่อนี้เริ่มเปลี่ยนไปเมื่อนักดาราศาสตร์เริ่มสังเกตการณ์ระบบสุริยะอย่างใกล้ชิดมากขึ้น ในปี ค.ศ. 1543 นิโคเลาส์ โคเปอร์นิคัส ได้เผยแพร่ทฤษฎีระบบสุริยะแบบ heliocentric ซึ่งระบุว่าดวงอาทิตย์เป็นศูนย์กลางของระบบสุริยะ และโลกและดาวเคราะห์ต่าง ๆ โคจรรอบดวงอาทิตย์ ทฤษฎีนี้ปฏิเสธความเชื่อที่ว่าโลกเป็นศูนย์กลางจักรวาล และถือเป็นจุดเปลี่ยนครั้งสำคัญในการค้นพบระบบสุริยะ หลังจากนั้น นักดาราศาสตร์หลายท่านได้ค้นพบรายละเอียดเพิ่มเติมเกี่ยวกับ
องค์ประกอบของระบบสุริยะ โดย กาลิเลโอ กาลิเลอี ค้นพบว่าดวงจันทร์มีพื้นผิวขรุขระ และดาวพฤหัสบดีมีดาวบริวารโคจรรอบ คริสตียาน เฮยเคินส์ ค้นพบไททัน ดวงจันทร์ของดาวเสาร์ รวมถึงวงแหวนของมันด้วย ในปี ค.ศ. 1705 เอ็ดมันด์ ฮัลเลย์ ค้นพบว่าดาวหางหลายดวงในบันทึกประวัติศาสตร์ที่จริงเป็นดวงเดิมกลับมาปรากฏซ้ำ ถือเป็นการพบหลักฐานชิ้นแรกสำหรับการโคจรรอบดวงอาทิตย์ของวัตถุอื่นนอกเหนือจากดาวเคราะห์ ในช่วงศตวรรษที่ 19 และ 20 เทคโนโลยีทางดาราศาสตร์พัฒนาขึ้นอย่างมาก ทำให้นักดาราศาสตร์สามารถค้นพบวัตถุใหม่ ๆ ใน ระบบสุริยะ ได้มากมาย เช่น ดาวเคราะห์น้อย ดาวหาง อุกกาบาต และดาวเคราะห์แคระ
กาแล็กซีของระบบสุริยะจักรวาล
ระบบสุริยะอยู่ในกาแล็กซี่ใด ระบบสุริยะของเราตั้งอยู่ในกาแล็กซีทางช้างเผือก (Milky Way Galaxy) ซึ่งเป็นกาแล็กซีแบบกังหัน มีรูปร่างคล้ายเกลียว ประกอบด้วยดาวฤกษ์ประมาณ 1-4 แสนล้านดวง กาแล็กซีทางช้างเผือกมีขนาดใหญ่ประมาณ 1 แสนปีแสง ดวงอาทิตย์ของเราอยู่ห่างจากใจกลางกาแล็กซีประมาณ 26,000 ปีแสง
โครงสร้างของกาแล็กซีทางช้างเผือกประกอบด้วย 3 ส่วนหลัก ๆ คือ
- นิวเคลียส (Nucleus) เป็นส่วนศูนย์กลางของกาแล็กซี มีดาวฤกษ์หนาแน่น กระจุกดาวทรงกลม และแก๊ส
- จาน (Disk) เป็นส่วนแผ่ออกรอบนิวเคลียส มีดาวฤกษ์ส่วนใหญ่ของกาแล็กซีอยู่บริเวณนี้
- ฮาโล (Halo) เป็นส่วนที่อยู่รอบนอกของจาน มีดาวฤกษ์จำนวนน้อยกว่าจาน และประกอบด้วยวัตถุทางดาราศาสตร์อื่น ๆ เช่น กระจุกดาวทรงกลม กระจุกดาวแคระ เนบิวลา และดาราจักรแคระ
ระบบ สุริยะจักรวาล ของเราตั้งอยู่บริเวณขอบจานของ กาแล็กซีทางช้างเผือก โดยดวงอาทิตย์อยู่ห่างจากใจกลางกาแล็กซีประมาณ 26,000 ปีแสง ดวงอาทิตย์และดาวเคราะห์ทั้ง 8 ดวงในระบบสุริยะของเราโคจรรอบใจกลางกาแล็กซีทางช้างเผือกด้วยความเร็วประมาณ 220 กิโลเมตรต่อวินาที ใช้เวลาในการโคจรรอบหนึ่งประมาณ 225 ล้านปี ระบบสุริยะของเราเป็นเพียงส่วนเล็ก ๆ ของกาแล็กซีทางช้างเผือก กาแล็กซีทางช้างเผือกเป็นเพียงส่วนหนึ่งของเอกภพที่มีดาวฤกษ์และกาแล็กซีจำนวนมหาศาล
ติดตามข่าวสารได้ที่นี่ : https://AstronomyMoon.com
อ่านบทความเพิ่มเติม : ปรากฏการณ์ ฝน ดาวตก